"Ιησούς Χριστός"

Ιησούς Χριστός Ο Βασιλιάς Δαβίδ, ο ίδιος πρώην ποιμένας, ξεκινά αυτόν τον Ψαλμό με το «Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου», θέτοντας αμέσως τον εαυτό του ως πρόβατο στη φροντίδα του Ιησού Χριστού (ο οποίος είναι το ίδιο ον με τον Κύριο της Παλαιάς Διαθήκης - βλέπε Ιωάννη 1 :1-3, 14 και Εβρ. 1:2). Αυτή η αναλογία του Χριστού ως ποιμένα και των εκλεκτών Του ως προβάτων, ενισχύεται σε πολλές γραφές, ειδικά στα Ιωάννης 10, Ιωάννης 21:15-17 και Εβραίους 13:20. Ο βοσκός είναι ο πάροχος και προστάτης του ποιμνίου του. Τα πρόβατα είναι αβοήθητα χωρίς αυτόν. Ομοίως, η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι παρά μια αμαρτωλή, σαρκική εμπειρία χωρίς τον Θεό στη ζωή μας (Ιωάννης 5:30· Ρωμ. 8:6-11). Συνεχίζοντας με το «δεν θα θέλω», ο Δαβίδ υποδεικνύει εδώ ότι ως πρόβατο στη φροντίδα του Χριστού, ήταν βέβαιος ότι δεν θα του έλειπε τίποτα. Αυτό το συναίσθημα επαναλαμβάνεται στους Ψαλμούς 34:9-10 και δείχνει ξεκάθαρα την κατανόηση του Δαβίδ σχετικά με το να βάζει τον Θεό και τον δρόμο του Θεού πρώτα στη ζωή του (βλέπε Ματθαίος 6:25-34). Συνεχίζει γράφει: «Με βάζει να ξαπλώνω σε καταπράσινα βοσκοτόπια: με οδηγεί δίπλα στα ήσυχα νερά». Τόσο τα «πράσινα βοσκοτόπια» όσο και τα «στάσιμα νερά» δείχνουν μια ευλογημένη αφθονία, απεικονίζον τας περαιτέρω τα οφέλη μιας ζωής υπό τον Θεό. Το εδάφιο Ψαλμός 23:3 ξεκινά, «Αυτός αποκαθιστά την ψυχή μου». Ο Δαβίδ κατάλαβε ότι ήταν αμαρτωλός, αλλά και ότι ο Χριστός τον είχε λυτρώσει και θα συνέχιζε να τον αποκαθιστά μετά τη μετάνοια. Ο Ψαλμός 51 είναι ένα καλό παράδειγμα που δείχνει την κατανόηση του Δαβίδ για τη μετάνοια και τη συγχώρεση. Από προσωπική πείρα, ο Ντέιβιντ γνώριζε ότι περιστασιακά ο βοσκός έπρεπε να οδηγήσει το κοπάδι του μέσα από δόλια εδάφη, και έτσι γράφει (ως το πρόβατο), «Ναι, αν και περπατώ μέσα στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, δεν θα φοβηθώ κανένα κακό: γιατί είσαι μαζί μου. Το καλάμι σου και το ραβδί σου με παρηγορούν». Και πάλι, ο Δαβίδ είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και εμπιστοσύνη στον Θεό και στον τρόπο Του—Δεν είχε κανέναν φόβο, ακόμη και στη «σκιά του θανάτου». Η ράβδος και το ραβδί είναι τα εργαλεία του βοσκού και χρησιμοποιούνται για να καθοδηγούν και να διορθώνουν το μονοπάτι των προβάτων - με τον ίδιο τρόπο που ο Θεός πρέπει πολλές φορές να καθοδηγεί και περιστασιακά να διορθώνει το μονοπάτι μας. Αυτό παρηγόρησε τον Ντέιβιντ. Ο Παύλος υποδεικνύει στο Β' Τιμόθεο 1:7 ότι αυτή η νοοτροπία προέρχεται μόνο από τον Θεό: «Διότι ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα φόβου. αλλά της δύναμης και της αγάπης και ενός υγιούς μυαλού». Ακόμη και μεταξύ των εχθρών, ο Δαβίδ είχε απόλυτη εμπιστοσύνη: «Ετοιμάζεις τραπέζι μπροστά μου ενώπιον των εχθρών μου: αλείφεις το κεφάλι μου με λάδι. το φλιτζάνι μου τελειώνει». Καταλάβαινε τις υποσχέσεις των ευλογιών και της προστασίας (Εφεσ. 3:20· Λουκάς 11:9-13· συγκρίνετε όμως με Ιάκωβος 4:1-3). Εν κατακλείδι, ο Ντέιβιντ ήξερε ότι όσο θα ακολουθούσε τον Χριστό, «...η καλοσύνη και το έλεος θα με ακολουθούν όλες τις ημέρες της ζωής μου». Ανυπομονούσε να βασιλέψει (και πάλι ως Βασιλιάς του Ισραήλ· βλέπε Ιεζ. 34:23-24) στη βασιλεία του Θεού: «και θα κατοικήσω στον οίκο του Κυρίου για πάντα».